ग्रीष्मातली ती दुपार....

ग्रीष्मातली ती दुपार....
त्या पर्नगळीत वृक्षाची सावली मला आठवते
अन् आठवते ती मोहक पानांची सळसळ,
जणू माझ्याचसाठी असलेली...एकेकाळी!

         डोक्याशी भणभणार्‍या त्या अगणित सूर्यकिरणाना
         क्षणात गारवा देणारी,
         अन् माझ्याचसाठी उभी ठाकलेली 'ती' प्रचंड हिरवाई
         आठवते...

माझ्या मनातील तगमगीला शांत करणारी,
आणि देहभान हरपून माझ्यात सामावणारी
ती हिरवाई....आठवते

         उफाळून वाहणार्‍या घर्म ग्रंथीना
         क्षणात सुकवून आधार देणारी,
         अन् मोबदल्यात काहीच न मागणारी
         ती हिरवाई...आठवते
              
दूरवरून फक्त जिच्याकडे आशाळभूतपणाने आलो,
अन् माझ्या आशा पूर्ण करण्याच्या उद्देशाने झालेली
तिची 'फडफड' आवाज करणारी 'धडपड'
आठवते....

         तिच्या गर्द सावलीतून निघताना,
         मला कृतघ्नपने निघून जाताना
         पाहणारी ती...पण काहीच न बोलणारी!
         तसाच मागे न पाहता निघालेलो मी,
         अन् ती प्रचंड तगमग तिच्या मनाला वेढलेली
         आठवते...

त्या वृक्ष-सावित्रिची 'ती' मनमोहक अदा
अन् आज पाहतोय 'ती' भकास अवस्था,
प्रत्येक गळणार्‍या पानामध्ये
साठवलेली माझी आठवण,
अन् मदतीसाठी मला दिलेली आर्त हाक...

         मी आज पुन्हा 'त्याच' सावलीच्या आशेने
         तिच्याकडे आलेला,
         पण आपले दारिद्र्य उघड्यावर पडलेले पाहून,
         माझ्याकडे शांत पाहत उभी असलेली 'ती'
         आठवते....!